Month: Մարտի 2025

  • «ԻՆՉՈ՞Ւ ԼԵՌՆԱՅԻՆ ՂԱՐԱԲԱՂԸ (ԱՐՑԱԽ), ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔԻ ՀԱՄԱՁԱՅՆ, ՉԻ ՊԱՏԿԱՆՈՒՄ ԱԴՐԲԵՋԱՆԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆԸ»

    «ԻՆՉՈ՞Ւ ԼԵՌՆԱՅԻՆ ՂԱՐԱԲԱՂԸ (ԱՐՑԱԽ), ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔԻ ՀԱՄԱՁԱՅՆ, ՉԻ ՊԱՏԿԱՆՈՒՄ ԱԴՐԲԵՋԱՆԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆԸ»

    «ԻՆՉՈ՞Ւ ԼԵՌՆԱՅԻՆ ՂԱՐԱԲԱՂԸ (ԱՐՑԱԽ), ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔԻ
    ՀԱՄԱՁԱՅՆ, ՉԻ ՊԱՏԿԱՆՈՒՄ ԱԴՐԲԵՋԱՆԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆԸ»

    ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ԱԶԳԱՅԻՆ ԱԿԱԴԵՄԻԱՅԻ «ԼՐԱԲԵՐ ՀԱՍԱՐԱԿԱԿԱՆ ԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ» քառամսյա հանդեսի 2023 թվականի 3-րդ հատորում (սեպտեմբեր-դեկտեմբեր) հրատարակվել է Փիլիսոփայական, գիտությունների դոկտոր Ալեքսանդր Մանասյանի՝
    «ԻՆՉՈ՞Ւ ԼԵՌՆԱՅԻՆ ՂԱՐԱԲԱՂԸ (ԱՐՑԱԽ), ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔԻ ՀԱՄԱՁԱՅՆ, ՉԻ ՊԱՏԿԱՆՈՒՄ ԱԴՐԲԵՋԱՆԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆԸ» հոդվածը, որտեղից մեջբերում ենք փոքրիկ պատառիկներ։

    «Ներածություն

    Ղարաբաղյան հիմնախնդիրը կեղծ կարծրատիպերի ծուղակում
    Քաղաքական շրջանակներում լայնորեն տարածված է այն կարծիքը, թե Լեռնային Ղարաբաղը (ԼՂ) միջազգային իրավունքով պատկանում է
    Ադրբեջանին:
    Առանց խնդրի հիմքերին դիմելու հենց իբր ինքնին ակնհայտ այդ գաղափարով է առաջնորդվել ԵԱՀԿ-ն իր հովանու տակ Արցախի՝ շուրջ երեսուն տարի ընթացող բանակցություններում՝ փնտրելով խնդրի այնպիսի լուծում, որ չխախտվի Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, և ինչ-որ կերպ ապահովվի նրա սահմաններում Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը:
    Բանակցությունների ընթացքում ԵԱՀԿ-ն, ՄԱԿ-ի Կանոնադրությանը և Հելսինկյան եզրափակիչ ակտի տառին ու ոգուն հակառակ, գերակա է դիտել պետությունների տարածքային ամբողջականությունը:

    Մենք չենք քննի այդ մոտեցման քաղաքական շարժառիթները:
    Մեր խնդիրն է ցույց տալ, որ իրավունքի տեսակետից Լեռնային Ղարաբաղը չի պատկանում Ադրբեջանին, և որ տարածքային ամբողջականության սկզբունքը չի վերաբերում նրան:
    Միջազգայնորեն հայտնի փաստաթղթերում արձանագրված՝ լույսի պես պարզ այդ ճշմարտությունը և նրա իրավական հետևանքները տեսանելի չեն հանուրին, քանի որ դրանք փակված են մնացել հիմնախնդրի իրավական փաթեթում, որն այդպես էլ ԵԱՀԿ-ն չի բացել:
    Այդ փաթեթի ուսումնասիրությանը ձեռք զարկող ցանկացած հետազոտող պետք է մեկնարկի Ադրբեջանական Հանրապետություն հասկացության բացորոշումից, քանի որ այդ «գլխարկի» տակ երեք տարբեր Ադրբեջան կա, և հաճախ պարզ չի լինում, թե Բաքուն ո՛ր մեկի անունից է խոսում»…

    «Եզրակացություններ

    Չկա իրավական որևէ հիմք պնդելու, թե Լեռնային Ղարաբաղը (Արցախը) 20-րդ դարում Անդրկովկասում «ադրբեջանական» կոչված երեք պետություններից որևէ մեկի մաս էր/է:
    Թուրքերի կողմից հիմնած ԱԴՀ-ն, ստանալով Ազգերի լիգային անդամակցելու մերժումը, պատմությունը լքել է առանց հաստատված կամ ճանաչված սահմանների՝ առանց Արցախի:

    Արցախը չի եղել նաև Խորհրդային Ռուսաստանի 11-րդ Կարմիր բանակի կողմից հիմնված Ադր.ԽՍՀ-ի սուվերեն տարածք, քանի որ`

    1. Ադր.ԽՍՀ-ն ինքնիշխան պետություն չի եղել, 

    2. նրա սահմաններում Արցախը հայտնվել է Խորհրդային Ռուսաստանի կոմկուսի Կովկասյան բյուրոյի՝ 1921 թ. հուլիսի 5-ի չընդունված, բայց գործադրված «որոշմամբ», երբ նա արդեն հռչակված էր Խորհրդային Հայաստանի մաս, 

    3. Ադր.ԽՍՀ-ի ապօրինի կազմավորում լինելը Բաքուն ընդունել է 1991 թ. Ադր.Հ-ի անկախության մասին սահմանադրական ակտով, որից բխում է նաև Արցախը ոչ օրինական այդ կազմավորման սահմանները մտցնելու՝ Կովբյուրոյի «որոշման» ապօրինությունը: 

    Միջազգային իրավունքի տեսակետից Արցախը չի պատկանում նաև 1991 թ. ԽՍՀՄ-ի լուծարման ընթացքում հայտնված մերօրյա Ադրբեջանական Հանրապետությանը, որը վերականգնել է թուրքերի կողմից հիմնված, 1918-1920 թթ. գոյատևած ԱԴՀ-ն, որին Արցախը չի պատկանել: 

    1991 թ. դեկտեմբերի 10-ին հանրաքվեով Արցախը անկախություն է ձեռք բերել մերօրյա Ադր.Հ-ին չպատկանող տարածքներում: 

    1991-ին Եվրոպան դա անտեսել և միջազգային իրավունքն արհամարհելով որոշել է ԱԴՀ-ն ճանաչել Արցախով հանդերձ, երբ հայտնի էր, որ XX դարում «Ադրբեջան» անվան տակ հայտնված ոչ մի «պետություն», ներառյալ Ադր.Հ-ն, ասպարեզում չի հայտնվել ինքնորոշման ակտով (անկախության հանրաքվեով)»:

    «Ամփոփում

    20-րդ դարում Անդրկովկասում «Ադրբեջան» անունով Արցախի/Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ (ԼՂ) հավակնող երեք ապօրինի կազմավորում է հայտնվել:
    Առաջինը թուրքերի կողմից հիմնած Ադրբեջանական Դեմոկրատական Հանրապետությունն էր (1918-1920 թթ.), որին Ազգերի լիգան 1920 թ. չի ճանաչել որպես պետություն, և որը պատմությունը լքել է առանց փաստորեն հաստատված կամ ճանաչված սահմանների, առանց Արցախի:

    Նույն՝ 1918-1920 թթ. Արցախը եղել է դեֆակտո անկախ կազմավորում և ունեցել է լեգիտիմ իշխանություններ ի դեմս Լեռնային Ղարաբաղի լիազոր ներկայացուցիչների համագումարի (ԼՂ ԼՆՀ) և Ժողովրդական կառավարության:
    1920 թ. ապրիլի 28-ին ԼՂ ԼՆՀ-ն Լեռնային Ղարաբաղը հայտարարել է Հայաստանի Հանրապետության (ՀՀ) անկապտելի մաս:

    «Ադրբեջան» անվամբ երկրորդ ապօրինի կազմավորումը Ադրբեջանական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունը (Ադր.ԽՍՀ) հիմնել է Խորհրդային Ռուսաստանի XI Կարմիր բանակը 1920 թ. ապրիլի 28-ին՝ որպես նոր տիպի ոչ ազգային, ինտերնացիոնալ, տիտղոսակիր ազգ չունեցող հանրապետություն:
    Վերջինիս սահմաններում արդեն Խորհրդային Հայաստանի մաս հռչակված ԼՂ-ն մտցվել է Ռուսաստանի Կոմունիստական (բոլշևիկյան) Կուսակցության Կովկասյան բյուրոյի (Կովբյուրո) չընդունված, բայց գործադրված որոշմամբ:

    Բռնակցմանը իրավական տեսք տալու համար Խորհրդային Հայաստանից օտարված ԼՂ-ի մի մասը ոչ ազգային այդ հանրապետության սահմաններում ունեցել է ինքնավար մարզի, իսկ ԽՍՀՄ կազմավորումից հետո՝ բոլոր ինքնավարությունների պես նաև ԽՍՀՄ ազգային-պետական համակարգի սուբյեկտի կարգավիճակ:

    ԽՍՀՄ-ի օրոք Արցախը զանգվածային հանրագրերով պարբերաբար պահանջել է ուղղել 1921 թ. իր նկատմամբ թույլ տրված անարդարությունը: 1988 թ. դա ընդունել է համաժողովրդական շարժման բնույթ:

    «Ադրբեջան» անունով երրորդ ապօրինի կազմավորումը՝ Ադրբեջանական Հանրապետությունն ասպարեզ է իջել ԽՍՀՄ-ի լուծարման ընթացքում:
    1991 թ. հոկտեմբերի 18-ի՝ Պետական անկախության մասին սահմանադրական ակտով Բաքուն Ադրբեջանի խորհրդայնացումը որակել է որպես նրա բռնազավթում Խորհրդային Ռուսաստանի կողմից:

    1991 թ. դեկտեմբերի 10-ին կայացել է Արցախի Հանրապետության անկախության հանրաքվեն մերօրյա Ադր.Հ-ին չպատկանող այն տարածքներում, որտեղ Բաքուն չէր հասցրել ավարտել էթնիկական զտումները:
    Եվրոպան «չնկատեց» միջազգային իրավունքի տեսակետից անբասիր ձևով անկախություն հռչակած ԼՂ Հանրապետությունը:
    1991-ի դեկտեմբերին, երբ ԽՍՀՄ-ի լուծարման գործընթացը մոտեցել էր վերջնագծին, Եվրոպական համայնքը որոշեց ճանաչել անհայտ կարգավիճակով ու սահմաններով Ադրբեջանական Հանրապետությունը, որտեղ մինչ այդ չէր եղել ինքնորոշման մասին որևէ ակտ և անկախության մասին որևէ հանրաքվե:

    Իր հովանու տակ Ադր.Հ – ԼՂՀ կոնֆլիկտի կարգավորման երեսուն տարի տևած բանակցություններում, հակառակ իրավական անհերքելի փաստերին, Եվրոպան «չտեսավ», որ ԼՂ Հանրապետությունը կայացել է Ադր.Հ.-ին չպատկանող տարածքներում, իր կառույցներում ու ՄԱԿ ընդունվելու անցագիր տալով ցեղասպան Ադրբեջանին:
    2020-2023 թթ. Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծած ագրեսիայի հետևանքով Արցախն այսօր Ադր.Հ-ի կողմից զավթված տարածք է
    »:

  • «ՔԱՋՈՒԹԻՒՆ ՀԱՍՑԷ ՁԵԶ Ի ՔԱՋԷՆ ՎԱՀԱԳՆԷ ԱՄԵՆԱՅՆ ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀԻՍ»…

    «ՔԱՋՈՒԹԻՒՆ ՀԱՍՑԷ ՁԵԶ Ի ՔԱՋԷՆ ՎԱՀԱԳՆԷ ԱՄԵՆԱՅՆ ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀԻՍ»…

    «ՔԱՋՈՒԹԻՒՆ ՀԱՍՑԷ ՁԵԶ Ի ՔԱՋԷՆ ՎԱՀԱԳՆԷ ԱՄԵՆԱՅՆ ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀԻՍ»…

    Տիեզերքի, Բնության օրենքներով հիմնավորված բազմահազարամյա Հայկեան ուսմունքն է ձևավորում Հայկազունիների ավանդներին հավատարիմ Հայորդիների աշխարհայացքը։
    Արեգ ամսվա Արեգ օրը սկսվող Նոր տարին — Նոր գարնանամուտը տոնելուն հաջորդում է Արեգ ամսվա Հրանդ օրը, երբ, Հայկեան Միաբանութեան Քրմերի բացատրությամբ, «ցերեկը մեկ աստիճանով գերազանցում է գիշերին, և մեր Նախնիք դա տոնել են որպես Վահագն Դիցի ծնունդը։
    Քաջ, զորեղ բազկով Վահագն Դիցը նաև Հայ մարդու խորհրդանիշն է»…

    Ազատության ոգով և հայրենասիրությամբ տոգորված բազմաթիվ Հայորդիք տարբեր ժամանակներում իրենց գրչով՝ արձակով կամ բանաստեղծական տարբեր տաղաչափերով և գունեղ բառապաշարով ձգտել են քաջալերել ազգին՝ վերստին արթնացնելով Հայության պայքարի աննկուն ոգին՝ իրենց արմատներից հեռացած ազգակիցներին հիշեցնելով սեփական ակունքները՝ «ցեղին ոսկեզօծ անցեալը», հնագույն հարուստ ազգային մշակույթը, որը «հեթանոսական» էր հորջորջվել օտար կրոնը տարածողների կողմից («հեթանոս» բառը ստուգաբանվում է «ethnos» բառից՝ «ցեղ», «ազգային» իմաստով)…

    «Հեթանոս կեանքը օրէօր զիս կը գրաւէ:
    Եթէ այսօր կարելի ըլլար, կրօնքս կը փոխէի եւ սիրով կ՚ընդգրկէի բանաստեղծական հեթանոսութիւնը»,- գրել է Դանիել Վարուժանը 1908 թվականին՝ Հայության պատմության փոթորկահույզ շրջանում, երբ ազգի գոյատևման, մաքառման տարիներն էին:

    «…Յիշեցնեմ, 20-րդ դարի սկիզբն էր, Հայութիւնը դեռ թուրքի տիրապետութեան տակ ապրում էր մշտական անապահով վիճակում, կեանքի միակ նպատակը հացի կռիւն էր, գլուխը իր ուսերին պահելը, օր ու գիշեր իր աշխատանքին լծուած, հալածուած,- գրում է Մարի Ռոզ Աբուսեֆեանը՝ անդրադառնալով Դ. Վարուժանի ստեղծագործությանը և շարունակում. «Հայութեան հաւաքական կեանքը առաջնորդում էր բացարձակապէս եկեղեցին, իր բարոյական սկզբունքերով:
    Հայի կրօնքը եւ, մասնաւորապէս, կրօնաւորները, Հայութեան համոզում էին խոնարհութեամբ ընդունելու թուրքի բռնութիւնը: Ըմբոստութիւնն ու պայքարը վտանգ էին համարում: Կրօնքը համոզել էր նաեւ, որ սիրելու, սիրուելու, հաճոյքի, ըմբոշխնումի մարդկային բնական զգացումները անբարոյ մտածումներ են, եւ դրանք ընդհանրապէս ժողովրդի մտածումներից դուրս էին մնում»…

    «…Ազատ գաղափարներով լեցուած Վարուժանն անկասկած խեղդւում էր այս միջավայրում:
    Մինչ «Հեթանոս Երգեր»-ը նա Հայութեան ցաւերի, հայրենիքի ազատագրման, յուսալքուած ժողովրդին ուղղորդելու մասին էր մտածում եւ այդ ուղղութեամբ նրան առաջնորդում:
    «Հեթանոս երգեր» ժողովածուում բոլորովին այլ էր իր մօտեցումը: Այս ժողովածուն մի տեսակ բացայայտ բողոք էր ընդդէմ այն բարքերի, կաշկանդումների, որի մէջ ապրում էր Հայութիւնը:
    Հիմնական իր խնդիրը ժողովրդին արթնացնելն էր, եւ տեսնում էր, որ այդ պայմաններում անկարելի է նրա արթնացումը: Եւ նա դիմում է աւելի համարձակ քայլի:
    Բնականաբար, ժողովածուն մեծ աղմուկ էր հանելու իր շուրջ: Բոլորին թուաց, թէ «Ջարդ»-ի հեղինակը գովերգում է միայն հեթանոսութիւնը:
    Այնինչ, այս ժողովածուն աւելին էր, քան հեթանոսութեան գովերգումը:
    Վարուժանի տաղանդը հոյակապ լուծում էր գտել, ներկայացնելով քրիստոնէութիւնից առաջ Հայերի պաշտամունքի՝ հեթանոսութեան առաւելութիւնները, շեշտում, ժողովրդի ուշադրութիւնը կենտրոնացնում էր այն փաստի վրայ, որ Հայը նախքան քրիստոնէութիւնը անկախ ու ազատ է ապրել իր հողերում:
    Հայը որպէս անհատ եւ որպէս ժողովուրդ ազա՛տ է եղել բոլոր կաշկանդումներց, հզօ՛ր է եղել, տիրո՛ղ է եղել, պաշտել է գեղեցկութիւնը, տարփանքի, ըմբոշխումի զգացումները ընդունուել են բնականօրէն, ինչպէս այն պարգեւել է բնութիւնը, գովերգուել եւ գնահատուել է կանացի մարմնի գեղեցկութիւնը իր բոլոր մանրամասներով:

    Վարուժանը այս ժողովածուի մէջ էլ ընդգրկում է երկու տարբեր խորագրեր՝ «Հեթանոս երգեր» եւ «Գողգոթայի ծաղիկներ», որով ընդգծում էր Հայ կեանքի երկու հակադիր կողմերը:
    «Հեթանոս երգեր» բաժնում՝ իր ազգի 20 դար առաջ ընդարձակ ու ինքնուրոյն ապրած ազատ կեանքն էր յիշեցնում իր ժողովրդին, երբ Հայը, ինչպէս նշեցի, մեծ էր ու հզօր, տարածուն ու անյաղթելի, իր տաճարներով, հզօր աստուածներով, անկաշկանդ հաճոյքներով, կինը, հեշտանքը, գինին, արուեստը, գեղեցկութեան պաշտամունքը, ազատ մարդը»…

    «…Նա ողջունում էր հեթանոսութեան տուած առաւելութիւնները, որն ազատագրել էր մարդկային միտքը կաշկանդումներից, «Ուր պաշտուեցաւ Գեղեցիկն ու Զօրութիւնը արբուն»…
    «…Գովերգում է մի դարաշրջան, ուր Հայն ապրել է տարբեր հասկացողութիւններով ու բարքերով, չի՛ խեղճացել, մարդը ազա՛տ է եղել կաշկանդումներից, փառաբանուել են գեղեցիկը, մեծը, հզօրը, բնական գրգիռները»…

    «Ով դու՛, Վահա՛գն, ով աստուա՛ծն իմ հայրերուս,
    Կ՚աղօթե՜մ ես… կ՚աղօթե՜մ
    Ուժի՜ն համար, կրօնքի՜ն համար բազուկիդ»…

    Եւ որոնց հեռացումով՝ «մարդն է ինկած գարշապարին տակ հըսկայ, խուլ Աստուծոյ մը հրեայ», որի արդիւնքում մարդը դարձել է հնազանդ մտքով ու հոգով, ստրուկ, ճղճիմ ու խաբեբայ: Որ հին աստուածների հզօրութեան կործանումով անհետացան.
    «Տեսէ՛ք, բոլոր մեր անտառներն ու ծովեր,
    Աղբերակներն ու երդիկները խաղաղ
    Ամայացա՜ն ու տաղտկացա՜ն»,
    որ նրանց ոսկեհուռ մարմարակերտ գեղեցկութեան փոխարէն
    «Միայն սնարէս կախուեր է Խաչ մ՚յաղթական՝
    Ուր կայ լոկ փառքը Մահուան»…»:

    «Հայրենասէր քնար մ’էր Վարուժանինը, քրմական նուիրումով կապուած իր ցեղի սրտին»,- գրել է Ե. Մէլէքեանը («Փիւնիկ» ամսաթերթ, 1920, մայիս):
    «Մեր սովորական լալկան գրականութիւնը չէ Վարուժանինը:
    Ըմբո՛ստ, հպա՛րտ, ազնուակա՛ն ոգի մը կը մրրկի իր մէջ, վերջին երեք տասնեակ տարիներու ազատամարտի՛ ոգին, գուցէ, իր մէջ բիւրեղացած, հրաշագործուած անցեալի նուիրական աւանդութիւններու օծութեամբ: Ասոր համար է, որ երբ աղօթել կը փորձուի, իր աստուածը Գողգոթայի Յիսու՛սը չէ, այլ մեր Նախահայրերու արեւաչուի Վահա՛գնը՝ բոցեղէն պատանեկիկը «ընդ եղեգան», որու առջեւ քերթողը ծնրադիր կ’աղերսէ.-
    Ուժի՛ն համար, կրօնքին համար բազուկի՛դ,
    Որով դու օր մը պատռեցիր բերաններ
    Վիշապներու, երկնքին մէջ սփռեցիր
    Զերդ արեւի հունտեր, աստղերն Յարդգողին.
    Ուժի՛ն համար, որ թըռիչն է եւ հոգին
    Արարչութեան անվախճան,
    Որուն անհուն համբոյրին տակ կը ծընի
    Աշխարհներէն մաս մը ծաղիկ, մաս մը բոց,
    Կ’ապրի սկզբունքն Անմահութեան հիւլին մէջ,
    Եւ ըղեղին եւ կամքին,
    Որուն հզօր մատին տակ
    Կը ճեղքըւին սերմերն, աւիշն երգելով
    Կաղնիներուն մինչեւ գագաթը կ’ելլէ,
    Ուժի՛ն համար՝ որ կը լեցնէ ըստինքներ,
    Կ’օրօրէ մեր օրրանն ու մեզ, մահէն վերջ
    Մինչեւ աստղերը կը տանի, ու մինչեւ
    Երկրորդ կեանքի մ’արարչագործ պատճառին,
    Որ կը կանգնէ Ազգ մ’ինչպէս խումբ մ’առիւծի,
    Բազուկդ անոր բազուկին մէջ կը հեղու,
    Եւ զերդ հրեղէն վարազահաւ՝ իր լուսեղ
    Թռիչներուն ամփոփման տակ կը թխսէ
    Մեր մայրերուն ծոցին մէջ
    Դիւցազուննե՛ր, հանճարնե՛ր:
    Այդ սուրբ Ուժի՛ն համար կ’ըսեմ, որուն դու
    Իմացական աղբերա՛կն ես յորդահոս,
    Ո՜վ դու, Վահա՛գն, — ահա քեզի կարկառած
    Բազուկնե՛րս իմ արիւնոտ,
    Կ’աղոթե՜մ ես… կ’աղօթե՜մ»…

    Հայի ոգին կենդանացնող փրկարար մեղեդին Նախնիների կանչն է, պայքարի և վրեժի նրանց շառաչը…
    Մերօրյա Վահագններին իր պատգամն է հղել նաև Պարույր Սևակը:


    «…Վահա՛գն,
    Դու թո՛ռ Վիշապաքաղ Վահագնի,
    Մի՞թե պապիդ արյունը ջուր է դարձել
    Քո այն բանուկ երակներում, որոնց մեջ
    Արյան փոխվեց ճերմակ կաթը Աստղիկի:
    Մի՞թե ամեն հարկի ներքո հայկական
    Լուսադեմին էլ սիրո մեջ չեն երկնում
    Երկիր, երկին, ապա թե ծով ծիրանի,
    Որ դուք կարմրիկ եղեգնիկի ծոց-բոցից
    Վազեք հուրհեր, ու բոցմորուք, ու բոցբեղ,
    Վազեք դեպի ա՛յն վիշապը, որ միայն
    Ձև՛ն է փոխում, իսկ էությունը՝ երբե՛ք:

    Ա՛յն վիշապը, որ իր մարմնով ճաքճաքուն
    Բոլորակ է քաշել հողիդ հայրական՝
    Պոչի վրա դրած գլուխն իր արնոտ,
    Եվ ուր որ է պիտի իր պոչն իսկ խածի:
    Բայց չի՛ խածի իր պոչը նա, եթե դու
    Չընդդիմանաս, չդիմանաս ու կորչես:
    Բայց չի՛ խածի իր պոչը նա, եթե դու
    Ջազի միջով Գողթան փանդիռ չըորսաս:
    Եվ չի՛ խածի իր պոչը նա, եթե դու՝
    Ինքըդ գուցե արդեն մի Ժակ կամ Ժուլետ,
    Զավակներիդ վաղը անսուտ զղջումով
    Չմըկրտես նորից Վահա՛գն ու Աստղի՛կ»…

    «Գալիս է մի պահ, երբ բողոքելն այլևս բավարար չէ, գործե՛լ է հարկավոր»…

  • ՈՐՊԵՍ ՄՇՏԱՎԱՌ ԼՈՒՅՍ

    ՈՐՊԵՍ ՄՇՏԱՎԱՌ ԼՈՒՅՍ

    ՈՐՊԵՍ ՄՇՏԱՎԱՌ ԼՈՒՅՍ

    Հայկեան ուսմունքն անգին մի գանձարան է՝ մշտավառ մի Լույս, որով հազարամյակներ շարունակ դաստիարակվել են Հայկազունիները՝ իրենց Նախահայրերի կերտած արժեհամակարգով:
    Ձգտելով կատարելության՝ որպես օրինակ ունենալով մարդկային բարձրագույն առաքինությունները խորհրդանշող Դիցերին, վսեմախոհ ու քաջ Հայորդիք հետևում էին և ցարդ հետևում են իրենց Նախնիների Իմաստնությանը՝ ամեն ինչում և ամենուր պահելով «կանոնական չափը», «զգաստությունը»:
    Ոգուն՝ բերկրանք, մարմնին՝ առողջություն պարգևող աղբյուրն է անձի հավասարակշռությունը, որը ծնում, սնում է մշտարթուն և հանդարտ միտքը, ողջախոհությունը, զգոնությունն ու արդարամտությունը:

    Մարդու առողջ կյանքի և կենսագործունեության համար անհրաժեշտ սննդին, բնականաբար, հատուկ ուշադրություն է դարձվել վաղնջական ժամանակներից ի վեր:
    Հայկեան ուսմունքը կարևորում է ճիշտ սննդակարգը՝ հիմնված բուսական սննդի վրա: Արևի ջերմությամբ հասունացած բույսերը, հատիկները, մրգերն ու բանջարեղենն իրենց բարերար ազդեցությամբ նպաստում են մարդու մարմնի և մտքի կանոնավոր գործունեությանը:
    Հայկազուն Քրմերն Արևորդիներին հորդորել են սնվել Արևի ճառագայթների կենարար լույսը կլանած բուսականությամբ: Եվ այսօր էլ նրանց սերունդները մեզ հիշեցնում են այդ պատգամը՝ շեշտելով պահեցողությամբ մարմինը մաքրելու, ինչպես և խոկմամբ միտքը պարզելու, ոգու անդորրն անխռով պահելու կարևորությունը:

    Հայկեան տոմարով Հրոտից ամսվա Հրանտ օրը նշվող Տրնդեզի տոնին հաջորդող Պահքի շրջանին անդրադառնալով՝ Հայկեան Միաբանութեան Քրմական դասի ներկայացուցիչ Քուրմ Հարութ Առաքելյանը շեշտում է սննդամթերքի խիստ սահմանափակման անհրաժեշտությունը, կենդանական սննդից հրաժարումը՝
    Հայոց Ամանոր-Զատիկը գարնանային օրահավասարին՝ Արեգ ամսվա Արեգ օրը (մարտի 21-ին) մաքրված, նորացված ոգով և մարմնով դիմավորելու նպատակով։

    Ներկայացնելով «Լուսավորյալ Հայկազուն՝ Իրանում ծնված Արշավիր Տեր-Հովհաննիսյանի» «Հումակերություն» (Բուսակերություն) գիրքը, ուր հեղինակն անդրադառնում է հնագույն իմաստությանը, նա գրում է.
    «Եվ թող լինի, որ մեր Արարչի Կենարար Լույսը կյանքի աղբյուր դառնա բոլոր Բարեպաշտ Հայկազունների սրտում»…

    «Հին իմաստունները հոգևոր կենսոլորտի հետ հաղորդվելու համար ունեին մշակված համակարգ, որը զարգացնում, բացահայտում էր մարդու մտքի զգայարանը» (ԱՏԵՐՀՈՎ — Արշավիր Տեր-Հովհաննիսյան, 1898-1990):