«ԽՈՐԱԳԷՏՔ ԶՕՐԱՆԱՆ ԻՄԱՍՏՈՒԹԵԱՄԲ»…

7-րդ դարի Հայ գիտնական և իմաստասեր Անանիա Շիրակացու քանդակից մի հատված

Իմաստությունը, գիտությունն ու բարի խորհուրդը չափազանց կարևորվում էին վաղնջական ժամանակներից ի վեր:

Խորախորհուրդ և խորախոս՝ խորին ու թաքուն խորհուրդն իմացող խորիմաց խորագետներն իրենց իմաստությամբ ու խելամտությամբ Իմաստության Լույսն են սփռել դարեդար՝ հետևելով՝ «Որդի խրատեալ՝ իմաստուն լիցի» պատգամին («Խորագետք զօրանան իմաստութեամբ»):

Իմաստուն ու կշռադատված խոսքն ու խորհուրդն այնքան էին կարևորվում, որ Խիկար Իմաստունը՝ դեռևս հազարամյակներ առաջ, խրատում էր խոսքը, միտքը բազում անգամ սրտում, մտքում խորհելուց հետո միայն բարձրաձայնել, որպեսզի հետագայում «դատարկ խոսքը» փոխելու դեպքում ծաղրի չարժանանան, քանզի լավ է (գերադասելի է) մարմնով հանցանք գործել, քան՝ խոսքով…

«Որդեա՛կ, խորհեա զբանս ի սրտի քում և ապա ի վեր հանցես, զի թէ փոխես զբանս, ծաղր լինիս:
Եւ մի՛ հաներ բան դատարկ ի բերանոյ քումմէ, մինչև բազում անգամ խորհեսցիս ի սրտի քում, զի լաւ է յանցանք մարմնոյ, քան զյանցանս լեզուի» (խրատը գրաբարով՝ Արտաշես Մարտիրոսյանի՝ «Պատմութիւն եւ խրատք Խիկարայ Իմաստնոյ» գրքից, Երևան, 1972թ.):