«ԵՎ ԻՄԱՑԵ՛Ք ՈՒՐԵՄՆ, ՈՐ Ո՛Չ ՄԻ ԱՇԽԱՏԱՆՔ
ՏՔՆԱՋԱՆ ՉԷ ԱՅՆՔԱՆ, ՈՐՔԱՆ ՈԳՈՒ՛ ՀԵՐԿԸ»…

Տարիներ շարունակ Հայկեան Միաբանութեան Քրմերը մեզ հիշեցնում են մեր Նախնիների՝ դարեդար փոխանցած ազնվական արժեհամակարգը՝ հանուն ազգային ինքնության պահպանման՝ ինքնավստահ, ուժեղ անհատի ձևավորման համար խիստ անհրաժեշտ հիմունքներով…

Օտար կրոնների ազդեցությամբ խարխլված հոգեբանությամբ, ազգային ակունքներից, ազգային ուսմունքից հեռացածներն այսօր նմանվել են մի պատմությունից հայտնի առյուծին, որն իր իրական բնույթից անմտաբար հրաժարվեց ու կործանվեց:

Մի կատաղի, ահասարսուռ առյուծ սիրահարվել էր ագարակապանի աղջկան:
Սակայն մեծ խնդիր կար. ագարակապանն ատում էր առյուծին:
Եվ, իմանալով իր աղջկա հանդեպ առյուծի սիրո մասին՝ խորհում էր նրանց միությունն արգելել:

Խորամանկ ագարակապանը կանչեց առյուծին և ասաց, որ միայն մի պայմանով կհամաձայնվի իր աղջկան ամուսնացնել, եթե առյուծն՝ ապահովության նպատակով, հանի իր կտրիչ ճանկերը:
Մտածելով, որ դա ընդամենը մի փոքրիկ գին է՝ մեծ շնորհի դիմաց, առյուծը գնում է և մի ժայռի վրա խփելով կոտրում է իր սուր ճանկերը:
Հաջորդ օրը գնում է ագարակապանի մոտ և ասում.

  • Այլևս չունեմ կտրող ճանկեր, տու՛ր աղջկադ ինձ կնության:

Խորամանկ ագարակապանը պահանջում է, որ մի այլ բան էլ անի՝ իր սուր ժանիքնե՛րը հանի:

Այս պայմանը ևս բավարարում է առյուծը և երբ հաջորդ օրը վերադառնում է՝ ագարակապանը հարձակվում և սպանում է առյուծին, քանզի վերջինս այլևս չուներ իր նախկին ուժը՝ ո՛չ ճանկերը, ո՛չ ժանիքներն իրեն պաշտպանելու համար:

Իր ցանկություններին գերի՝ նա հոժարակամ հնազանդվելով հրաժարվել էր իր ինքնապաշտպանական միջոցներից՝ իր ուժից և առաքինությունից, Առյուծի արժեհամակարգով ապրելու պատասխանատվությունից:

Անպատասխանատու ղեկավարների պատճառով գոյութենական խնդրի առաջ հայտնված մեր պետության տերը՝ Հայ ազգաբնակչությունն ի վերջո պետք է իր Նախնիների իրակա՛ն արժեհամակարգով առաջնորդվի՝ վերագտնելով իր Ոգու ուժն ու աննկուն կամքը…

Կորստաբեր ուղիներից անվեհեր ոգով հրաժարվելու համարձակություն ունեցող Հայորդիք համախմբված իրենց խոսքն ունեն ասելու և, իհարկե, անհապաղ գործելու…

«Ոգու տեգերով զրահավորվելու»՝ Չարենցյան պատգամը հնչեցնենք՝

«Եվ իմացե՛ք ուրեմն, որ ո՛չ մի աշխատանք
Տքնաջան չէ այնքան, որքան Ոգու՛ հերկը»…