«ԵՐԳԻՉՔՆ ԳՈՂԹԱՆ ԱՌԱՍՊԵԼԱԲԱՆԵՆ ԱՅՍՊԷՍ»…
Ի սկզբանէ Բնության հետ շաղկապված Մարդն իրեն կենսականորեն անհրաժեշտ ամեն ինչ գտնում է Բնության մեջ, զորանում ֆիզիկապես ու ոգեպես՝ Բնության ընծայած բարիքների շնորհիվ…
Բուսական աշխարհն իր հավերժ Վերածնունդով, Ինքնանորոգման մոգականությամբ՝ Մարդու ոգեշնչման անսպառ աղբյուրն է եղել: Եվ հրաշագործ Բնաշխարհը, ծառերն ու ծաղիկները, որոնք կիրառվել են մշտապես, մեծ խորհրդով ու նշանակալից դերով են օժտվել նաև հոգևոր ոլորտում, միշտ ներկա՝ բանահյուսության մեջ, ազգային ծեսերում ու տոներում…
Հնագույն առասպելները, դյուցազնավեպերը հազարամյակներ շարունակ սերունդներ են կրթել, ներշնչել ու մղել նորանոր սխրանքների:
Վաղնջական հավատալիքները, առակներն ու խրատներն իրենց խորհրդով, հետագայի իմաստասերների մեկնաբանություններով, Նախահայրերի քաջագործությունների շուրջ հյուսված դյուցազնական պատումներով նպաստում են անհատի, հավաքական խմբի, ազգի աշխարհայացքի ձևավորմանը:
Եվ վիպասանությունը՝ սերնդեսերունդ բանավոր՝ բերանացի հաղորդվող պատմական դեպքերի նկարագրությամբ զրույցները, Նախնիների փոխանցած ուսմունքը, մշակույթը սերունդներին շաղկապող օղակն են դառնում՝ անցյալը կենդանի պահելով:
Մ. Խորենացին հիշատակում է Վիպասանքը՝ «Երգ վիպասանացը»՝ Արտաշեսի, Սաթենիկի, Արգավանի ու Արտավազդի (և մյուս արքաների) մասին «երգվող առասպելները», Մեծն Տիգրանին բամբիռների նվագակցությամբ փառաբանող երգերը, որոնք պատմվել են ու մասամբ՝ երգվել («Զորմէ ասէին ի հինսն մեր, որք բամբռամբն երգէին»)…
Նոր կրոնի՝ քրիստոնեության տարածման հետ Հայոց մեջ արգելվեց Ազգայինը՝ անցյալի հետ կապող մշակույթը՝ վիպասանքն ու հին հավատքը…
Ու հորինվեցին նոր «առասպելներ»՝ օտարազգի «սրբերի» կերպարներով, մեզ թողնելով փշրանքներ՝ պոկված Գողթան երգերից…
Մոռացվեցին Վիպասանքն ու Հայոց վիպասանները՝ պատմական բովանդակության քերթվածները երգողները, թեև, ինչպես Փ. Բուզանդն է վկայում 5-րդ դարում, Հայերը սիրում էին իրենց առասպելաց երգերն ու անհաղորդ էին մնում տարածվող նոր կրոնին…(«Զիւրեանց երգս առասպելաց զվիպասանութեն սիրեալք», Բուզանդ, Գ, 1):
Ժողովրդի հիշողության մեջ անմահացած որոշ դրվագներով Խորենացին իր «Պատմության» մեջ հիշեցնում է Հայոց վիպասանաց երգերը, Գողթն գավառի վիպասաններին, որոնց երգած վիպասանքով հյուսվում է Արտաշեսի, Արտավազդի պատմությունը, փորձելով վիպասացների առասպելներից (քերթողական այլաբանություններից) բյուրեղացնել պատմական ճշմարտությունը: («Զսմանէ երգիչքն Գողթան առասպելաբանեն այսպէս…»):
Եվ իր հակիրճ նկարագրություններից մեկում նա նշում է երկու բույս, որոնց հետագայում բազմաթիվ ուսումնասիրողներ են անդրադարձել:
Նրանցից մեկի՝ հանճարեղ Հ. Թումանյանի իմաստուն վերլուծությունը՝ գրված 1894 թվականին, ամբողջությամբ՝ ստորև:
Թումանյանի տաղանդի ողջ հմայքը ներկայացնելու նպատակով միայն որոշ քաղվածքներով չսահմանափակվեցինք, հատկապես, որ հիանալի է գրված և, ամենակարևորը, խնդրո առարկան՝ ծաղիկների զորությունը, բույսերի հրաշագործ դերն իր մեծ խորհուրդն ունի Հայոց հնագույն հավատալիքներում, նաև՝ մինչ օրս ուրախությամբ նշվող «Ծաղկազարդի» ծիսատոնական արարողություններում, որը, Քուրմ Հարութ Առաքելյանի հիշեցմամբ՝ համաձայն Հայկյան Սրբազան տոմարի, նշվում է Ահեկան ամսվա Լուսնակ օրը (մայիսի 13-ին), Անահիտ Դիցամոր հովանավորությամբ…
«1894թ., Խորենացու «Տենչայր Սաթենիկ» հատվածի առթիվ
1893 թվականին մտածեցի մի բան հյուսել մեր աշխարհաշեն Արտաշես Բ-ի մեծ վշտերից և նրա մեծ որդու՝ նախանձոտ Արտավազդ Բ-ի կրքերից։
Այս նպատակի համար սկսեցի ուսումնասիրել Արտաշեսի ընտանեկան կյանքի առասպելախառն և փոթորկալի պատմությունը։
Այդ պատմության մեջ ինձ պատահեցին մութ առասպելներ, խորհրդավոր ակնարկություններ, երգերի հատվածներ, մի խոսքով, պատմության հանելուկներ, որոնց բացատրությամբ միայն կարելի էր ժամանակն, իրերն ու իրողությունները ճիշտ հասկանալ։
Այդ հանելուկներից ամենադժվարն և խորհրդավորն է «Տենչայր տիկին Սաթենիկ» հայտնի հատվածը։ Ինձ թվաց, որ այս հանգույցը բանալով, իմանալով թե ինչ էր տենչում թագուհի Սաթենիկը, այդ բոլոր կռիվների ծաղիկը, կարելի էր մտնել Արտաշեսի պալատը։
Եվ հետամուտ եղա հասկանալու, թե ինչ է նշանակում.
«Տենչայր տիկին Սաթենիկ տենչանս զարտախուր խավարտ և զտից խաւարծի`ի բարձիցն Արգաւանա», (Խոր. գիրք Ա. գլ. Լ.):
Կարդացի և լսեցի այս հատվածով զբաղված մի քանի բանագետների թեր ու դեմ մեկնությունները, բայց նրանք բավականություն չտվին իմ ներքին զգացմանը, որ ուրիշ բան էր որոնում այդ տենչանքի մեջ, քան ազդր, բլուր, բարձի փունջեր և այլն։ Եվ ով որ լավ ծանոթացել է Արտաշեսի տան պատմությանը, նա կզգա, թե որքան կամայական, հեռու են այդ բացատրությունները և չեն կպչում այն առասպելախառն դրամայի ընդհանուր հյուսվածքի հետ, չեն գալիս նրա բնավորությանը։
Այդ հատվածում ես որոնում էի մի ավելի սիրուն և խորհրրդավոր տենչանք, որ կարող էին տալ սիրահարված թագուհուն «առասպելեալ ասող» Գողթան երգիչները, մտածելով, որ, անկասկած, դրա բանալին ժամանակն ու ժողովուրդը մեզ պետք է լինին հասցրած։
Որովհետև.
Եթե նույն օրերում «Նոյն երգիչքն առասպելին ասեն այսպէս. «Վիշապազունք գողացան զմանուկն Արտաւազդ և դև փոխանակ եդին», (Խորենացի, գիրք Բ. գլ. ԿԱ։ Այս առասպելը ես մի ոտանավորի նյութ եմ առել՝ «Օրորոցագող», «Մուրճ» 1893 թ., N 2), և նույն հավատը մնում է տակավին․ դեռ այսօր էլ ժողովուրդը հավատում է, որ մի չար ոգի գիշերը գողանում է երեխաներին և տեղը դև դնում։
Եթե նույն երգիչքն «առասպելեալ» երգեն, ասելով. «Տեղ ոսկի տեղայր ի փեսայութեանն Արտաշիսի, տեղայր մարգարիտ ի հարսնութեան Սաթինկան», (Խորենացի. Բ. գիրք, գլ. Ծ), և տակավին այսօր էլ ժողովուրդը հարսի և փեսայի գլխին ոսկի-արծաթ է շաղ տալիս։
Եթե նույն «Գողթան երգիչքն առասպելաբանեն» Արտաշեսի անեծքը, Արտավազդի խորտակումը ազատ Մասիսի ստորոտներում, և այլն ըստ կարգին։
Եթե այն օրից դարեր անցած Խորենացին լսել է, որ «զրուցեն զսմանէ պառաւունք» և ասում է. «Առ մերով իսկ ժամանակաւ՝ բազումք ի դարբնաց, զհետ երթալով առասպելին, յաւուր միաշաբաթւոջ երիցս կամ չորիցս բախեն զսալն, զի զօրասցին շղթայքն Արտաւազդայ»… (Խորենացի, Բ. գիրք, գլ. ԿԱ.):
Եթե Խորենացուց հետո էլ, շատ դարեր անցած, նույն սովորությունը պահպանած, մեր օրերումն էլ դարբինները ավագ ուրբաթ գիշերը երեք չորս անգամ մուրճով խփում են սալերին «զի զօրասցին շղթայքն Արտաւազդայ».
Ապա և Սաթենիկի տենչանքը՝ նույն «առասպելեալ երգի» մի կտորն ևս, կարող էր կենդանի և անկորուստ մնալ ժողովրդի անտակ հիշողության մեջ։ Համենայն դեպս, եթե մնար, ժողովրդի՛ մեջ պետք է մնար։
Առասպելը ժողովու՛րդն է շինում, պահում և պատմում, նրա՛ սեփականությունն է, և նրա՛ն պետք է դիմել։
Սաթենիկի տենչանքն էլ՝ առասպել լինելով, պատմական իրողություն չի, այլ Գողթան երգիչների շինածն ու հնարածը, որոնք, իհարկե, առիթ ունեին։ Խորենացին ինքը, որ այս հատվածներն «առասպելեալ» անվանելով գրել է թողել, վկայում է, որ նրանք (առասպելները) հնարովի, մտացածին բաներ են։ Մի տեղ ուզենալով ընթերցողին հավատացնել, ասում է «թեև առասպել է, բայց հեռու չէ ճշմարտությունից»։
Իսկ առասպելն, ինչպես ասացի, ժողովրդի գործն է. հետևաբար՝ Սաթենիկի տենչանքի վրա պետք է նայել ոչ իբրև մի անհատի ցանկության, այլ մի ժողովրդի, որ առասպելի մեջ արտահայտել և դրել է անհատի սրտում։
Այս այսպես լինելով, անմիտ և անտեղի են երևում բարձի փնջերը, բլուրները և սրանց նման բաներ։ Դրանք չեն կարող լինել մի ժողովրդի տենչանքի առարկաներ։ Ժողովուրդի տենչանքը, ինչպես և ամեն մի զգացմունքն ու կիրքը, որ հայտնվում է զանազան ձևերով զանազան առասպելյալ անձնավորությունների ու դեպքերի մեջ, ավելի ընդհանուր, ընդարձակ և մնայուն է, մի խոսքով՝ բոլորին հասկանալի և բոլորինը։
Մինչդեռ բարձի փունջեր շոյելը, բլուրների վրա ճեմելը կարող են անհատական ցանկություն լինել, որ տեղ չունեն առասպելում։
Մի հանգամանք էլ գալիս է ապացուցանելու, որ Սաթենկինը՝ անհատի՛նը չի այդ տենչանքը։ Պատմությունից երևում է, որ Սաթենիկ թագուհին (50 տարեկան) տռփական սեր չի ցույց տվել դեպի վիշապազունների նախարարը (80 տ. անց), այլ նախանձոտ Արտավազդն է այդպես բամբասել՝ այնքան հարգված ու մեծարված Արգամին հոր աչքիցը գցելու համար։ Եվ, ինչպես համանման դեպքերում, ժողովուրդը հորինել է առասպելներ, «որք, ըստ Խորենացու, զճշմարտութիւն իրացն այլաբանաբար յինքեանս ունին թագուցեալ»։
Առասպելն ասում է, թե տիկին Սաթենիկն այրվում էր վիշապազունների (Արգավան նահապետի) տռփական սիրով:
Եվ դրա համար էլ, որպես թե՝ Տիկին Սաթենիկը սաստիկ ցանկանում էր արտախուր խավարտ և տից խավարծի Արգավանի բարձերից։
Սակայն, ի՞նչ են այդ «արտախուր խավարտն ու տից խավարծին», որ Սաթենիկը ցանկանում է յուր սիրած Արգավանի բարձերից։
Մեկնիչներից շատերը վաղուց գտած լինելով, որ սրանք բույսեր են, միևնույն ժամանակ մերժել են սրանց բուսական նշանակությունը և ուրիշ զանազան բացատրություններ են տվել առասպելին, տարակուսելով, թե ինչո՛ւ համար պետք է լինեն այդ բույսերը սիրահարված թագուհու տենչանքի մեջ։
Ահա, հենց ա՛յդ հարցի պատասխանը պետք է գտնել։
Իբրև բույս ընդունելով այդ բառերը՝ արդեն կամուրջ էր ձգվում անցնելու բացատրության մի ուրիշ աշխարհ, դեպի մեկնության մի ուրիշ աղբյուր՝ բույսերն ու ծաղիկները և նրանց հնումն ունեցած խորհրդավոր նշանակությունը սիրո գործում։
Այս շավիղը բռնելով, և իբրև բույս ընդունելով այդ անհասկանալի բառերը, սկսեցի քրքրել հին սիրերգը՝ գլխավորապես իմ ընտրած առարկան հասկանալու նպատակով։ Ես էլ ինձ համար բանալի ընտրեցի ժողովրդական երգերն ու կախարդանքները, սկսեցի որոնել դրանց մեջ ծաղիկների ու խոտերի կախարդական զորությունը և նշանակությունը սիրո պատմության մեջ, ենթադրելով, որ մի ժամանակ, և այսօր էլ, կախարդական զորություն ունեցող ճանաչված խոտերն ու ծաղիկները կարող էին գործածված լինել այնպես, ինչպես գիրը, մազը, շորի կտորը, որ դնում են բարձի մեջ ու տակ, և այլ տեղերում՝ սիրտ կախարդելու, սիրահարեցնելու նպատակով։
Իմ այս հետաքրքրության և հետամտումների ժամանակ, 1894 թ. № 3 «Արարատում» դուրս եկավ Հ. Միաբանի հոդվածը «Հայկականք, Ը», նույն հատվածի մասին։
Այս բացատրության մեջ «արտախուրը» վարտիքի վրայից hագնելու զգեստ էր կամ զրահ, «զտիցն»՝ երկսայրի զենք և «խավարծին»՝ բույս, հավանական այլաբանություն առնանդամի։
Այս բացատրությունն էլ ինձ թվաց ոչ իսկականը, չնայելով մեր բերած օրինակներին ու ապացույցներին, որոնցով Հ. Միաբանը գտել է այդ խրթին բառերի գուցե առաջին նշանակությունը։
Առաջին ասացի, որովհետև «արտախուր»՝ զրահ նշանակելով հանդերձ, կարող է ունենալ և երկրորդ՝ և այն՝ բուսական նշանակություն։
Օրինակ.
«Մանուշակ» ծաղկի անուն է, միևնույն ժամանակ և՝ կնոջ․ այստեղ տղամարդն է յուր սիրուհուն տվել անուշահոտ մանուշակի անունը։ «Ծիրան» և՛ եզան անուն է, և՛ պտղի․ այստեղ էլ գույնի նմանությունն է պատճառը։ «Շան բերան»՝ ծաղկի անուն է, որովհետև շատ նման է շան բերանի։ «Քուրդ»՝ ծաղիկ է, որովհետև քրդի քոլոզի նման է պսակը։ Մի խոտ էլ «թուր» կամ «թրախոտ» է կոչվում, որովհետև թրի նման է։ Գառան ականջի նման մի բույս էլ «գառնականջ» է կոչվում, և այլն, և այլն…
Այսպես էլ արտախուր զենքի նման մի խոտ կամ ծաղիկ էլ կարող է կոչվել «արտախուր», և թե արտախուրը և այլն բույսեր են, դրա համար փաստեր չեն պակասում։
Այդ նույն հոդվածում, այս հարցի հետ ծանոթանալու ցանկացող ընթերցողի համար ակնարկած էր Հ. Ստեփանեի աշխարհաբար Խորենացու մեծ ծանոթությունը, որտեղ առաջ են բերված Էմինի, Ֆլոռիվալի, Մխիթարյանների, Ուիստոն եղբայրների, Լանգլուայի, Լաուերի, Ք. Պատկանյանի և այլոց կարծիքները։
Այս կարծիքներից մի քանի անծանոթների հետ ծանոթանալու համար ես ձեռք բերեցի Հ. Ստեփանեի աշխարհաբար Խորենացին և կարդացի վերոհիշյալ գիտնականների կարծիքները։
Հանգուցյալ պրոֆ. Էմինն ասում է. «Այս հատվածը գայթակղության քար էր և է բոլոր ուսումնական հայերի համար, որովհետև այստեղ այնպիսի բառեր են հանդիպում, որոնք գործ են ածված միայն այս մի հատվածում և չեն գտնվում ուրիշ հայ մատենագիրների մեջ, այնպիսի բառեր, որոնց նշանակությունը մեկնելու ոչինչ հնար չկա»։ Եվ զարմանալով, թե «…ի՞նչ հիմամբ» (ֆրանսիական և իտալական թարգմանությանց մեջ) արտախուր և տից «L՚herbe» (խոտ) են նշանակում՝ բոլորովին չենք հասկանում», ինքը բացատրում է այսպես.
«Սաթենիկ տիկինը փափագում էր Արգավանի արտախուրը (թագը) և նորա (իշխանական) բարձերը»։
Ռուսերեն թարգմանում է.
«Царица Сатеник сильно горела желанием носить диадему Аргавана и возлежать на подушках его»:
Ֆլոռիվալը ֆրանսերեն թարգմանության մեջ մեկնել է այսպես.
«Սաթենիկ տիկինը ցանկանում էր ջերմագին խոտերն… Արգավանի»։
«Արտախուր խավարտ և տից խավարծի» այստեղ ընդհանուր անունով խոտ են կոչված։
Մխիթարյանների աջակցությամբ կատարված իտալական թարգմանությունն այսպես է.
«Տիկին Սաթենիկը տենչում էր ունենալ Արգավանի սեղանից արտախուր խոտը և տից խոտիկը»։
Անգլիացի Ուիստոնները՝ լատիներեն այսպես.
«Սաթենիկ տիկինը սաստիկ ցանկանում էր հավասար մութ ծածկոցը Արգավանի բարձերից»։
Լանգլուան՝ այսպես.
«Սաթենիկ տիկինը սաստիկ ցանկանում էր Արգավանի սեղանից արտախուր խոտը և տից խոտիկը»։
Լաուեր՝ գերմաներեն այսպես.
«Տիկին Սաթենիկը տենչանք ուներ ունենալու Արգավանի սեղանի վրայի արտախուր խոտը և տից բողբոջը»։
Բոլոր այս թարգմանությունները ճիշտ չեն, և բաց են թողնված «խավարտ» և «խավարծի» բառերը։ «Բարձ» ևս «սեղան» չէ նշանակում, և այլն։
Պրոֆեսոր Պատկանյանն առաջ է բերում (Мат. для Арм. слов., вып. II, եր. 44) Գ. Խալաթյանի՝ (Լազարյան Ճեմարանի հայկաբանության ուսուցչապետի)՝ մինչև այժմ մթին մնացած այս հատվածի հետևյալ բացատրությունը, որ շատ հավանական է թվում մեզ։
«Զարտախուր, խավարտ, տից և խավարծիլ հոտավետ ծաղիկների անուններ են։ Սորա հետ ի բարձիցն ևս սովորական բարձի նշանակությամբ առնելով, հատվածի իմաստն այս կլիներ․ «Սաթենիկ տիկինը փափագում էր հոտավետ ծաղիկներին և խոտերին Արգավանի բարձերից»։
Այս ի՞նչ է նշանակում։
Ոմանք Հայեր մինչև այժմ ևս սովորություն կամ ավելի լավ ասեմ, հնար ունեն դյութելու․ այսինքն՝ սիրելի անձի սերը ստանալ ցանկացող կինը (երբեմն և տղամարդը) ծածուկ, առանց նորա գիտության, դնում է նորա բարձի մեջ հոտավետ խոտեր և ծաղիկներ (կարծեմ առավելապես ռեհան)։
Քանի մի ժամանակ անցնելուց հետո, այն խոտերը գաղտագողի բերում են, դնում են սիրվել ցանկացող անձի բարձերի մեջ, որով իբր թե բերվում են նորա բարձի տերի սերն ևս»։
Գ. Խալաթյանն ասում է, թե Սաթենիկի մասին հատվածը ակնարկում է այս ժողովրդական սովորությունը, որի սկզբնավորությունն, անկասկած, հնագույն ժամանակներից է։
Այս կարծիքն առավել հավանական համարելով, մենք այսպես և թարգմանեցինք։
Ուրեմն կորածն արդեն գտնված է յուր տեղը․ ժողովուրդը տվել է յուր առասպելի բացատրությունը, որը, սակայն, միայն հավանական է թվում և այն էլ՝ մի քանիսին։
Դեռ այս բացատրությունից հետո էլ շարունակում են զանազան մեկնություններ տալ ու պատրաստել։ Այնպես, որ դեռ կարիք կա ուժ տալու, արծարծելու հավանականը համոզական կացուցանելու համար։
Հայկազյան բառարանում կարդում ենք.
- Արտախուր կամ արտախուրակ «զոր օրինակ բանջար վարսաւոր» (ապա և իբրև մոլորակ)։
Լագարդը նմանեցնում է արտախուրը պարսկերեն «zardechwar»-ին, որ բժշկական հայտնի խոտի անուն է, նշանակում Վուլլերսի բառարանում։
Լոռեցիք մի բույս կոչում են «գաղտակուռ», ղարաբաղցիք նույն բույսը՝ «տաղտըկուռ». սա բժշկական հայտնի բույս է, և հիշեցնում է արտախուրը։
- Խավարծի՝ «Փափուկ և թաւ բոյս է մատաղ․ բողբոջ, ընձիւղ․ որպես թէ խավարտ տնկոյ. Տես և Խորձուիլ, որ է ծիլ որթոյ։ «Կանգնեցան կացին (յորթն) կողր և տերևք, խաւարծի, և ծաղիկ և ողկոյզ. Վեցօր. Ե»։
«Ինքեանք փափուկք, և պէսպէս զարմանօք օրըստօրեայ իբրև զխաւարծի փափկանային։ Ոսկ. Եփես. ԺԳ»։
Խավարծել կամ խավըրծել մի թթվաշ բույս է ըստ վանեցոց։ - Խավարտ— բանջար ուտելի մարդկան, կանանչեղեն։ «Եթէ ոք զբանջար հատանէ կամ խաւարտ։ Կոչ. Զ»։ «Հինգ նկանակ հաց, և խաւարտ, և աղ, և ջուր։ ՃՃ»։
«Ոչ կերեալ խաւարտ, և ոչ բանջար դալար։ Եւագր. Ա։ Խաւարտ, որ կոչի հազար. Վրք հարց, Ձ»։ - Տից՝ բառ անյայտ, որպես բոյս նորաբողբոջ կամ բողբոջ բուսոյ։
Այս բառարանի և մատենագիրների վկայությունները։
Բայց շատ անգամ անհասկանալի, մթին բառերը հասկացվում են պարբերության ընդհանուր իմաստի ուժով։
«Տենչայր» պարբերությունը մի սիրային տենչանք է և մթին բառերն են նրա նպատակը. սիրահարված տիկինը սաստիկ ցանկանում է յուր սիրած Արգամի բարձերից ձեռք բերել արտախուր խավարտ և տից խավարծի։
Արդ, ի՞նչ են այս «արտախուր խավարան ու տից խավարծին»։
Ի՛նչ էլ որ լինեն, այն պարզ է, որ սիրահարվածի ուզելիք են. ըստ որում տիկին Սաթենիկը, իբրև թե, տռփական սեր էր տածում դեպի վիշապազունների Արգավան նահապետը։ Այս հանգամանքը մեզ մոտեցնում է այդ խրթին բառերի ընդհանուր իմաստին, հետո գալիս են զանազան մատենագրերի վկայությունները, որ դրանք բույսերի անուններ են. ապա վրա է հասնում ժողովրդի մի սովորությունը, նույնպիսի մի տենչանք, որ ունի այսօր սիրահարված Հայ գյուղացին։
Ում սիրտն ու սերն ուզում է ձեռք բերել, նրա բարձի մեջ, ի թիվս այլ միջոցների, կախարդական զորություն ունեցող ծաղիկներ ու խոտեր է դնում և որոշյալ ժամանակից հետո բարձից հանում, ետ գողանում տանում, իբրև թե նրա հետ և յուր անձկալիի սերը։
Այս այդ ժողովրդի նույն տենչանքն է, որ մի ժամանակ առասպելաբանելով Սաթենիկ թագուհուն հատկացրել է նրան։
Եվ հայտնի է, որ հին հեթանոս Հայաստանում, ինչպես ուրիշ երկրներում, ծաղիկներն ու խոտերն ունեին իրանց աոանձին խորհրդավոր նշանակությունը, զորությունն ու պաշտամունքը, որը մոռացություն կնշանակեր, որն ապերախտություն, որն ատելություն էր ստեղծում, որն ապահովում չար աչքից։
Անկասկած է, որ սերն էլ ուներ յուր ծաղիկները, և այդ ծաղիկները գործ էին ածվում սեր արծարծելու, սիրտ գրավելու համար սիրային կախարդանքների մեջ։
Եվ, ինչպես այսօր կախարդանքների ժամանակ «Կիպրիանոս», գիր, շորի կտոր, մազ (սրանք սովորականներն են) և այլ կախարդական զորություն ունեցող իրեր ու գրեր են դնում բարձի մեջ ու տակ, որ բարձի վրա քնողը կախարդվի (գուցե անուշ երազներով), նույնպես և այդ միևնույն զորություն ունեցող ճանաչված ծաղիկը կամ խոտը կարելի էր դնել բարձի մեջ նույն նպատակի համար: Եվ մի՞թե կասկածի տեղ է թողնում նույն ժողովրդի սովորությունը, որ հասել է մեզ և ավելի պերճ է խոսում քան ամեն պատմաբան։
Խոսքիս վերջում ես անում եմ մի այսպիսի ենթադրություն, որը, սակայն, ո՛չ հակասում և ո՛չ վնասում է նախընթաց ասածներիս։
Ներկա դեպքում երգի կտորը կարող էր ակնարկել և մի ուրիշ սովորություն, որովհետև առասպելը միայն ասում է, թե Սաթենիկը տենչում էր Արգավանի բարձերի ծաղիկներին, իսկ այդ ծաղիկների բարձերի մեջ դնելու մասին լռում է. ո՞վ էր դրել այդ ծաղիկները՝ չի պատասխանում։
Հին մեծերն ու իշխաններն ունեին իշխանական բարձեր։ Այդ բարձերը նրանց մեծության աստիճանն ու հարգն էին որոշում և իրանց այս բարձր նշանակությամբ համարվում էին սրբազան, որոնք և պետք է ժամանակի օրհնությամբ ու կախարդանքներով կրոնի տեսակետից ապահովված ու զորացած լինեին։
Այդպես մինչև օրս արևելքում իշխանները համայիլներ, գրեր, հուլունքներ, ձկան, օձի ողնաշար, ոսկրներ և այլն են կարում իրանց զգեստի վրա, որ հագնում են, ձիու վրա, որ նստում են, բարձի մեջ, որի վրա քնում են, և այլն։ Եվ դրանցից մի քանիսն իշխանին ազատ են պահում հաչաղանքից, մի քանիսը նրա բախտավորության գաղտնիքն են պարունակում իրանց մեջ, մի քանիսը նրան սիրելի են կացուցանում ուրիշների աչքում, նրա հրապույրն են ամփոփում իրանց մեջ և այլն։
Հենց այդպես էլ, նույն արևելքում, և դեռ այն ժամանակ, երբ բնությունն և յուր երևույթներն էին պաշտվում, երբ աներևույթ ուժերի հետ մարդը կախարդանքներով էր հաշտվում, ապահովվում ու զորանում, կախարդանքներով հռչակված մարաց նահապետը, հեթանոս Հայոց թագավորի երկրորդական Արգավանն էլ յուր իշխանական բարձերի մեջ կարող էր ունենալ զանազան ծաղիկներ, որոնք ունեին այլևայլ զորություններ, պահպանում և ներկայացնում էին իշխանի զանազան զգացմունքների ու հատկությունների գաղտնիքները, և նրանց գողանալը նույն էր, թե գողանալ նրանց զորությունը։
Ա՛յս է, որ ասել են Գողթան երգիչներն առասպելաբանելով, իբրև թե սիրահարված Սաթենիկը տենչում էր ձեռք բերել Արգամի բարձերից «արտախուր խավարտ և տից խավարծի», այսինքն՝ նորա սե՛րը»։
