«ԽՈՐԱՆՆԵՐՈՒՄ՝ ՍՐԲԱԶԱՆ ԿՐԱԿԻ ՄՈԽԻՐ, ՈՐ ՀԱՆԳԵԼ ԷՐ, ԲԱՅՑ ՉԷ՛Ր ՏՐՎԵԼ ՔԱՄՈՒՆ»…
«Հայոց շատ եկեղեցիների տակ կարելի է տեսնել հեթանոսական տաճարների հիմքեր, իսկ խորաններում՝ սրբազան կրակի մոխիր, որ հանգել էր, բայց չէ՛ր տրվել քամուն» (Արտաշես Մարտիրոսյանի «Մաշտոց» աշխատությունից):
«Զբագինս նոցա կործանեսջիք և զարձանս նոցա փշրեսջիք և զանտառս նոցա կոտորեսջիք և զդրոշեալս դից նոցա հրով այրեսջիք» (Ելք. ԼԴ, 13):
(Կկործանե՛ք նրանց բագինները, կփշրե՛ք նրանց արձանները, կկտրե՛ք նրանց անտառները և հրով կայրե՛ք նրանց դիցերի քանդակները):
Աստվածաշնչից այս մեջբերման հիշեցմամբ է սկսվում Հայ հին մատենագրության քաջ գիտակ, բանասիրական գիտությունների դոկտոր Արտաշես Մարտիրոսյանի «Մաշտոց» ուսումնասիրությունը՝ նվիրված Հայ ազգի համար կարևոր մի դարաշրջանի՝ քրիստոնեության տարածման ժամանակահատվածի քննությանը:
Ագաթանգեղոսն՝ անդրադառնալով քրիստոնեության տարածման ժամանակ Դիցապաշտ Հայոց մեհյանների կործանմանը, բազմիցս նշում է նրանց ընդարձակ տիրույթների ու գանձերի մասին:
Օրինակներից մեկն է Արտաշատում Անահիտ Դիցամոր ու նրա մոտ գտնվող Տիր Դիցի մեհյանների ավերման նկարագրությունը՝ նրանց մթերյալ գանձերը գրավեցին, բաժանեցին աղքատներին, իսկ դաստակերտները՝ տաճարներին պատկանող քաղաքատիպ ավանները, նրանց սպասավոր քրմերով, հողերով և սահմաններով՝ նվիրվեցին եկեղեցուն։
Համանման վկայություններ պատմիչը հաղորդում է նաև Արամազդի, Անահիտի, Նանեի, Միհրի մեհյանների, ինչպես և Վահագնի, Աստղիկի և Անահիտի՝ Աշտիշատում գտնվող մեհյանների կործանման առիթով:
Տարոնի երկրում՝ Աշտիշատում, Քարքե լեռան լանջին բազմած՝ Վահագնի գլխավոր՝ Վահեվանեան մեհյանը հիշատակելիս նա բնութագրում է՝ «մեծագույն մեհյանը լի ոսկով ու արծաթով և մեծամեծ թագավորների ձոնած բազում նվերներով»։
Հիշենք, որ պաշտամունքային այս կառույցներում՝ ժամանակի տնտեսական ու մշակութային կենտրոններում՝ մեհյաններում (ու նրանց կից գանձատներում) պահվում էին նաև մեհենական նշանագրերն ու հարուստ գրականությունը, բարձրավեստ ու թանկարժեք ծիսական սպասքը, ազնիվ մետաղներից պատրաստված զանազան իրերն ու առարկաները:
«Ավերված տաճարների ամբողջ հարստությունը տրվեց եկեղեցուն. «Եւ զդաստակերտսն և զսպասաւորսն քրմօքն հանդերձ և նոցին գետնովքն և սահմանօքն ի ծառայութիւն նուիրեցին եկեղեցւոյ սպասաւորութեան» (Ագաթանգեղայ Պատմութիւն Հայոց», Տփղիս, 1909թ., էջ 406),- կարդում ենք Արտաշես Մարտիրոսյանի «Մաշտոց» աշխատության մեջ:
«Քրմօքն հանդերձ»,- բայց դա քիչ էր. «Սոյնպէս և թագաւորն յամենայն իշխանութեան իւրում առ հասարակ՝ գրեաց չորս-չորս հողս երդոյ յամենայն ագարակ տեղիս, իսկ յաւանսն եօթն եօթն հողս երդոյ՝ ի ծառայութիւն սպասաւորութեան քահանայութեանն, նուէր պտղոյ Տեառն մատուցանէր» (նույն տեղում, էջ 436):
Նույն ուսումնասիրության էջերում կարդում ենք.
«Անցյալի մասին երբեք անցյալի համար չի գրվում, քանի որ այն այլևս չկա, իսկ ապագայի համար՝ ոչ ոք թույլ չի տա իրեն այդպիսի շռայլություն:
Ագաթանգեղոսը և Հայոց 5-րդ դարի ամբողջ պատմագիտությունը 5-րդ դարի խնդիրներին են ծառայում: Պետությունը՝ ձգտելով հաստատել քրիստոնեությունը Հայաստանում, եկեղեցու նկատմամբ արտահայտում է մեծ պատրաստակամություն, եկեղեցին դա շփոթում է ծառայակամության հետ:
Ո՛չ, չի՛ շփոթում:
Այն թարգմանո՛ւմ է ծառայակամություն:
Եվ ահա, հզոր և խելացի արքան դառնում է կրոնախև և հլու մի հավատացյալ: Նա, որ կարողացավ Իրանի և Հռոմի համաձայնությամբ վերականգնել իր դինաստիական իրավունքները և ուղիներ գտավ երկրի դիմադրողականության համար ընդդեմ Իրանի և Հռոմի, մի օտար քարոզչի առջև խոստովանում է «զիւր զամբարշտութիւնն» և կոչում նրան «առաջնորդ կենաց մերոց»:
Դա թագավորի մի օրինակ է, որ ստեղծել է եկեղեցին, և որի մեջ արտահայտված է նրա վերաբերմունքը իշխանության նկատմամբ:
Բայց իրականում…
Այնքա՜ն խորն է հավատը այդ երկու մեծ գործիչների՝ Տրդատի և Գրիգորի բարեկամության մասին, որ դրա դեմ դուրս գալ՝ նշանակում է քարը շարժե՛լ սրբի գերեզմանից, որի վրա մարդիկ դարեր շարունակ մոմ են վառել, եթե նույնիսկ նրա տակ ո՛չ մի նշխար չկա:
Բայց քարը պե՛տք է շարժել:
Այդտե՛ղ է թերևս այն հարցի պատասխանը, թե ինչո՛ւ քրիստոնեության մուտքը իր հետ գիր չբերեց, եթե գիրը քայլում է հավատի հետքերով, և Գրիգորի քահանայապետությունից անցավ ավելի քան մեկ դար, մինչև նրա վերջին շառավիղը մտածեր հոգալ այդ մասին»:
«Եկեղեցին ձեռք բերեց վիթխարի կարողություն ու ուժ:
Խորանը միացավ գահին և դրանով խորհրդավորվեց իշխանությունը: Բայց նրանք կանգնեցին միաժամանակ իրար կողքի և իրար դեմ» (Արտաշես Մարտիրոսյան, «Մաշտոց», էջ 99):
…«Քրիստոնության հաստատման մեջ դեր խաղաց հելլենիզմը, բայց հելլենիզմը Հայաստանում ոչ թե ծնեց քրիստոնեություն, այլ ճանապա՛րհ բացեց նրան:
Այդ հանգամանքը կարևոր է:
Ինչ էլ որ լինի, քրիստոնեությունը եկամուտ էր և դեռ՝ խորթ:
Փոքր Ասիայից և Միջագետքից քարոզիչներ էին շրջում Հայաստանում:
Նրանցից մեկն էլ Գրիգորն էր, որ կարողացավ մոտենալ գահին: Նա կեսարացի էր և եկավ Հայաստան ու նստեց Թադևոս առաքյալի աթոռին:
Գրիգորը ձեռնադրվելով՝ Կեսարիայից մենակ չվերադարձավ: Նա իր հետ կրոնավորներ բերեց՝ եղբայրներ (Ագաթանգեղոս, նշվ. աշխ.., էջ 420-421)…
… Նա բերում է նաև Հովհաննես Մկրտչի և սուրբ Աթանագինեսի նշխարները և թաղում Իննակնյան կոչվող վայրում, որ հեթանոսական պաշտամունքի կենտրոն էր, և նրանց վրա կառուցում առաջին եկեղեցին՝ «նախ անտի սկիզբն արար շինելոյ զեկեղեցիս»:
Նույն՝ Իննակնյան վայրում Գրիգորը թողնում է կրոնավորելու Անտոնին և Կրոնիդեսին…
…Այդպես, Հայ եկեղեցին բարձրացավ ազգային սյուների վրա (դրանք Տրդատը իր ուսերով բերեց Մասիսից), որոնց տակ օտա՛ր աճյուններ կային, և օտա՛ր ձեռքով նրա դուռը բացվեց վաղորդյան աղոթքի համար:
Նորաստեղծ եկեղեցու կազմը միատարր չէր. «Ուստեք-ուստեք եկեալ են ժողովեալ»,- գրում է պատմիչը («Պատմութիւն Տարօնոյ զոր թարգմանեց Զենոբ Ասորի», Վենետիկ, 1832թ., էջ 13):
Նրանցից քչերի անունն է մեզ հայտնի, բայց հենց այդքանով էլ գծվում է մի ընդարձակ քարտեզ. Զենոբը, Եղիազարը և Դանիելը Ասորիքից էին, Դիմասիոսը՝ Ալեքսանդրիայից, Սուրտինոսը՝ Եփեսոսից, Անտոնը և Կրոնիդեսը՝ Կեսարիայից,Կեսարիայից էին և 40 հոգևորականներ՝ Եպիփանի առաջնորդությամբ, որին Գրիգորը կարգեց «դոցա և այլոց եղբարց վերակացու»:
Նրանց բոլորին միացնում էր դավանանքը:
Առաջին քրիստոնյաների համար դա՛ էր որոշող և ոչ՝ սոցիալական կամ ազգային պատկանելությունը» (հատվածներ Արտաշես Մարտիրոսյանի՝ «Մաշտոց» աշխատությունից, էջ 99 -101, Երևան, 1982թ.):
Քրիստոնեության տարածման «գործընթացին» է անդրադարձել Մոնրեալի Համալսարանի դասախոս, պատմաբան Պիետրո Բոգլիոնին իր՝ «Հեթանոսությունից՝ քրիստոնեություն: Վայրերի ու ժամանակների հիշողությունը» ուսումնասիրության մեջ, ուր ուշագրավ դրվագներ կան՝ համանման Հայաստանում իրականացված՝ տեղական, ազգային մշակույթի ավերման ու նրանց տեղում նոր կրոնին հարմարեցված՝ վերափոխված «սրբատեղեր» հիմնելու նկարագրություններով, ընդգծելով, որ «վերացվում էին նույնիսկ հին սրբավայրերի մերձակա սրբազան ծառերը, անտառները», ինչպես նաև՝ աղճատվում էին տեղական-ազգային տոներն ու ծեսերը՝ համապատասխանեցնելով նոր կրոնին:
Ահավասիկ որոշ հատվածներ՝ հիշյալ հոդվածից:
«Հեթանոսությունից քրիստոնեություն անցման կարևոր մանրամասներ են պահպանվել 6-րդ դարի երկու տեքստերում:
Առաջինում՝ Գրիգոր Տուրեցու (Grégoire de Tours) նկարագրությունն է՝ Օվերնի մի եպիսկոպոսի նախաձեռնության մասին: Անկարող լինելով խափանել Հելիուս (Hélius) լեռան վրա նշվող հեթանոսական տոնակատարությունը՝ նույն տեղում նա կառուցում է մի եկեղեցի՝ նվիրված քրիստոնեական մի սրբի՝ Հիլերին (Hilaire):
Երկրորդում՝ Գրիգոր Մեծը (Grégoire le Grand) Անգլիա ուղարկած իր միսիոներներին ցուցումներ է տալիս՝ հեթանոսական տաճարը քրիստոնեականի վերածելու համար:
Երկու տեքստերը բացահայտում են հովվական (քրիստոնեական, Կ.Ա.) մարտավարության ամբողջական համալիրը, որը կիրառվել է ընդդեմ հեթանոսության՝ քանդելու — ջնջելու և ներգրավմամբ փոխակերպման (ինտեգրման) հնարքների համադրմամբ»:
«Հնագույն տաճարների կործանումը վկայված է բազմաթիվ տեքստերում, ինչը և փաստում է հաճախ հնագիտությունը. խաթարված ծեսեր, քանդված տաճարներ, հատված (կտրված) սրբազան ծառեր, սրբազան աղբյուրների աղտոտում:
Քրիստոնեական առաքելության պատմությունը լեցուն է ավերման — կործանման արշավները խանդավառությամբ որպես հերոսական քաջության գործողություններ ներկայացնելու դրվագներով (որոնց հաճախ ժողովուրդը կատաղի ըմբոստությամբ դիմադրում էր ու իր բողոքն արտահայտում):
Որպես հատկանշական պատմություն՝ հիշվում է 4-րդ դարի վերջին՝ Սուլպիս Սեվերիոսի գրած՝ սուրբ Մարտինի մասին վկայությունները.
«…Մի այլ օր, մի գյուղում, նա քանդեց — կործանեց մի չափազանց հին տաճար ու սրբավայրին շատ մոտ գտնվող սոճին. տեղանքի քուրմն ու ողջ հեթանոս ամբոխն սկսեց նրան հակառակվել՝ դիմադրությամբ: Մի այլ գյուղում նա այրեց հնագույն և շատ հայտնի հեթանոսական մի սրբավայր:
…Մի այլ գյուղում՝ Լեվրու (Levroux) անվամբ, Մարտինը ցանկացավ նույնպես քանդել-կործանել մի տաճար, որը կեղծ կրոնը լցրել էր հարստությամբ, սակայն հեթանոսների ամբոխն այնպես էր դիմադրում — հակառակվում՝ ոչ առանց բռնության, որ այն հետ մղվեց:
Նույն վայրագությունն է փաստվում գյուղերում նաև նույնիսկ քրիստոնեության դարձից հետո՝ պատշոնական եկեղեցու կողմից անընդունելի համարվող ժողովրդական սինկրետիկ պաշտամունքի հանդեպ:
Ոչնչացումն ավելի կոմպլեքս կատեգորիա է»…
